Jak żyć z nerwicą

A więc pełna nadziei że już to się skończy i że będę zdrowa wzięłam te tabletki tak jak mi kazano i po 3 dniach kiedy kąpałam córkę miałam taka myśl aż się trzęsę jak mam to napisac....... Żeby zrobić jej krzywdę.... Jak się otrząsnęłam  mało mi serce nie wyskoczyło..... Masakra co ja wtedy przeszłam wyrzuciłam te tabletki i po preczytaniu skutków ubocznych. I myślałam to już koniec ,że jak nie wezmę to wróci do normy, a tu nie dalej to samo. Będąc na skraju wyczerpania nerwowego poszłam do swojego lekarza po pomoc nie do psychiatry.

Zobaczyłam Panią psycholog, która tam przyjmuje i błagając o pomoc spytałam czy mi pomoże. Nie zastanawiała się i kazała przyjść jutro (nigdy jej tego nie zapomnę wyciągnęła mnie tego bagna).

Z wizyty na wizytę było coraz lepiej pomogła mi zrozumieć na czym polegają te myśli i że nigdy tego nie zrobię bo to ma u mnie wywołać lęk po to by mnie dobić. Ale za nim to zrozumiałam każda myśl ścinała mnie z nóg no bo jak tak można myśleć. 

Wmówiłam sobie że ma chyba schiofremie. 

Pewnej wizyty bo wszystko jej mówiła zrobiła mi jakiś test dosyć dziwny. I pytam po co to i dlaczego ale milczała i kazała pisać.

Minęło parę dni i na wizycie pani psycholog mówi nie martw się już nie masz schizofremi, a ja ze co a skąd pani wie a ona ze to z tego testu. Normalnie spadło mi z serca z tonę chyba. A z drugiej strony pomyślcie.... Jak nasz mózg może sobie wymyślić i pogrążyć człowieka. 

Zacznę może  od opisania mojego życia. 

Z nerwica pierwszy raz spotkałam się po śmierci mojej siostry miała zaledwie 15 lat, zmarła na raka było to dla nas, a zresztą to już każdy moze sobie wyobrazić. Jako dzieci to znaczy ja moja starsza siostra mój brat troszkę ja nie lubiliśmy jeżeli można to tak nazawc po dziecinnemu bo tak naprawdę kochaliśmy ją (teraz jak jej nie ma nie możemy już jej tego powiedzieć i to jest właśnie chyba ten zapalnik mojej nerwicy).Poprostu była najmłodsza i zawsze na nas skażyla itp. jak to bywa wśród rodzeństwa. 

Pierwszy taki atak jak pamiętam to było coś w stylu zawału duszności i nie wiadomo co jeszcze praktycznie co tydzień na pogotowiu i nic. W końcu lekarz powiedział aby udać się do psychiatry. 

I tego może żałuję bo nie poszłam..... Jakoś żyłam z dnia na dzień. Dochodziły różne objawy. 

Kiedy wkońcu zdecydowałam się iść do psychiatry sądziłam że mi pomoże. A tu totalny szok popytał dał tabletki i poszłam do domu. To co przeżyłam po tych tabletkach nie życzę nikomu...... Masakra...... 

Dzisiaj postanowiłam pisać ponieważ nie radzę sobie z sytuacja tego koronavirusa. Może jak zacznę pisać to emocje moje będą na tym blogu a nie w sercu co prowadzi do panicznego lęku i ataków o szerokim spektrum od guli w gardle po dretwienie całego ciała.

To jest okropne uczucie jak nie można powstrzymać atku.... To co się wtedy dzieje z człowiekiem jest tak naprawdę nie do opisanie.

W tym trudnym dla mnie czasie nie mogę liczyć na żadne wsparcie bo nie pokazuje tak naprawdę co czuje bo boję się że pomyślą o mnie ze nadaje się do warjatkowa. 

         Witam wszystkich serdecznie. 

Na wstępie napisze troszkę o moim życiu. 

Z nerwica zmagam się około 15 lat. Nie jestem na lekach próbuje radzić sobie sama lecz nie bardzo mi to wychodzi. Jestem matka 2 wspaniałach dzieci i mam dobrego męża i co z tego nic to nie daje. N1erwica to podstępna choroba i nie pozwala się cieszyć życiem. Tak naprawdę jestem z tym sama bo nikt mnie nie rozumie dla innych to nie jest problem.

Tak naprawdę to nie wiem jak się pisze bloga i może będzie to chaotyczne ale prosto z serca. 

Może znajdzie się jakaś pokrewna duszyczka która cierpi jak ja.